Niet helemaal een happy end

Dag allemaal!

Hier is mijn allerlaatste blog! Zondag vlieg ik rond 17.00u plaatselijke tijd terug. Nog heel even genieten hier dus. Voor iedereen die me gevolgd heeft op wat voor manier dan ook, bedankt! Ik vond het heel leuk zoveel respons uit Nederland te krijgen steeds. Zo waren jullie er allemaal een beetje bij.

Vorige week heb ik tegen mama en papa gezegd dat we nog erg veel geluk hadden gehad met inbraken en overvallen. Het komt hier, zeker in December, heel veel voor. Mensen hebben geld of cadeaus nodig voor Sinterklaas en Kerst. En wij als studenten en stagiaires zijn vaak de dupe. Ze weten heel goed dat wij hier komen met laptops, camera's en andere dure apparatuur en sieraden. Helaas is het geluk niet helemaal aan onze zijde gebleven. Afgelopen dinsdag is er ingebroken in ons studentenhuis. Er zijn best wel wat spullen meegenomen, maar we zijn voornamelijk erg geschrokken. Het was een grote bende overal en het feit dat mensen aan jou spullen hebben gezeten is gewoon niet fijn. Toen het gebeurde, het was midden op de dag, waren we gelukkig allemaal niet thuis. Ik heb ook verhalen gehoord over gewapende overvallen en dat had ik al helemaal niet willen meemaken. We zijn er dus, een soort van, goed vanaf gekomen. Ik had zelf bijna alles meegenomen naar stage en mis dus qua spullen niet zoveel. Alleen wat sieraden, mijn ipod en mijn handbagage koffer zijn weg. Bij mij heerste daarom ook vooral gevoelens van schrik, maar ook van echte woede. Dat iemand zo brutaal en tegelijkertijd zo laf is om aan onze spullen te zitten en ons huis open te breken daarvoor is gewoon te walgelijk voor woorden.

Gelukkig was de politie (dit keer) snel aanwezig en is er sporenonderzoek gedaan. We hebben allemaal aangifte gedaan en krijgen alles als het goed is gewoon terug van de verzekering. Ook hebben we die dag al weer kunnen lachen met zijn allen. Grappen als: 'waarom hebben ze het vuilnis ook niet meegenomen' en 'nou, ik heb liever mijn laptop dan jou' werden gemaakt. Inmiddels zijn we al weer een eind van de schrik bekomen en kunnen we ook weer een beetje genieten van de laatste dagen. Dit incident moet niet onze hele reis verpesten natuurlijk! Hanna en ik zijn nu nog met zijn tweeën en daarom slapen we op één kamer. Toch een fijner idee. En elke keer als we de straat inrijden dan hebben we weer dat onderbuik gevoel. Als er maar niet...

Dinsdag was ik er ook helemaal klaar mee. Ik wilde gewoon naar huis! Nu gaat het weer goed en overheerst het jammer-dat-ik-weg-moet-gevoel weer. Ik blijf des ondanks van het eiland houden en ik ga alle mensen en kinderen op stage nog steeds missen. Woensdag hebben we Dianne op het vliegtuig gezet en gisteren was het toch wel een beetje een gat aan de tafel. Sinds gisteravond zijn we dus nog met z'n tweeën. Van de week heb ik alle therapieën afgesloten en afscheid genomen van de kinderen. Ook kreeg ik nog heel lief een cadeautje en een lunch van mijn collega's cadeau. Na drie dikke zoenen van iedereen en het prettige feestdagen wensen was het gisteren rond 5 uur echt klaar! Heel erg jammer, maar ik kijk er met een goed gevoel op terug. Ik heb in de vijf korte weken veel geleerd, veel lol gehad en ook een band opgebouwd met de kinderen en mensen. Ook de andere dingen die we gedaan hebben zijn veel mooie ervaringen geweest. Ik kom als een rijker mens terug (en dan niet qua geld, want dan ben ik juist armer, haha). Gelukkig heb ik de foto's nog! 

Nu zondag steeds dichterbij komt denk ik dat het ook weer goed is om naar huis te gaan. Je stelt je in op 5 weken en als het einde dan in zicht is, is het ook weer goed om het af te sluiten. Dat betekent niet dat ik niet nog een keer terug kom. Het eiland heeft mijn hart gestolen! 

Voor nu wens ik jullie nog een prettig weekend en ik zou zeggen tot snel in Nederland!