De (te) groot uitgevallen rots

Bon dia!

Hier weer een verslag vanuit het warme Curacao (het begint al standaard te worden, maar het blijft gewoon echt warm!). Mama vroeg vandaag al via skype waar mijn nieuwe blog bleef, dus ik kon natuurlijk niet op me laten wachten. Alles gaat nog steeds helemaal goed. De tijd gaat erg snel en zodoende zit ik hier al weer 3 weken! 

Deze week op stage voor het eerst twee keer alleen de meervoudig gehandicapte jongen begeleiding gegeven. Ik noem hem vanaf nu even J., want dat is makkelijker typen. Maandag was de eerste keer begeleiding en het ging helemaal goed. Hij deed goed zijn best, was heel vrolijk en we hebben enorm veel lol gehad. Ik begin echt wel een beetje van dat mannetje te houden. Wat een geweldige jongen! En wat doet hij zijn best. Donderdag was hij wel erg moe op het begin en hij wilde niet zo. Dus we hebben eerst maar wat ontspannen en aan het einde heb ik nog hide and seek met hem gedaan. Hij kreeg er de slappe lach van, omdat ik elke keer om de hoek van de deur aan kwam rennen. En daarna net deed of ik bovenop hem ging vallen. Echt fantastisch was dat. Donderdag ook begeleiding gegeven aan S., de jongen met autisme. Met hem doe ik een sociaal vaardigheden spel en dat ging ook goed. Al was wel de dag ervoor zijn oma overleden. Dus hij was er niet helemaal bij zei hij. Inge vertelde vooraf dat hij er erg moeilijk over praat, dus ik vond het al heel wat dat hij het me wilde vertellen. Ik zei dat hij altijd naar het TEC kon komen als hij ergens mee zat. En dat we nu even wat anders gingen doen om er even niet aan te denken. We hebben na het spel nog met z'n tweeën aan een poppenhuis staan klunzen dat in elkaar gezet moest worden. Waarbij hij steeds uitriep dat het 'een draaamaaa' was. Met daar achteraan een nerveus giecheltje.

Dinsdag kwam Sinterklaas op een ander gedeelte van het SOKH. Ik ben gaan kijken uiteraard. Alle kinderen waren super enthousiast en nerveus. De pieten waren tot mijn verbazing wel erg stil en onbewegelijk. Later hoorde ik, wat natuurlijk logisch is bij prikkelbare kinderen, dat dat ook de opdracht was geweest. Al waren ze nu wel heel stil.. Het was leuk om mee te maken en wat liedjes in het Papiaments te horen. Toch nog een beetje Sinterklaasplezier hierzo. 

Dinsdag gingen we ook uit eten voor de verjaardag van Anne, een andere stagiaire van de stage van mijn huisgenoten. Uiteraard heel gezellig. Woensdagavond was pakjesavond. Wij hebben het gevierd met een dobbelspel en kleine cadeautjes. Het resultaat: veel te veel eten, warme chocolademelk in bikini en veel lol. De regels varieërden van cadeautjes ruilen naar een hele taai taai in één keer in je mond stoppen. Uit eindelijk bleef iedereen met twee cadeautjes over. Foto's volgen want ik heb nog niet alle foto's binnen. De rest van de week verliep rustig. Voornamelijk stage en 's avonds zwemmen bij het strandje hier in de buurt. Vrijdag weer gebrainstormt en dingen geregeld met Thamara. Ik kan voor haar ook weer verder. Nog best wat werk stiekem, maar ik kan natuurlijk na Curacao er ook nog aan verder. 

Vrijdagmiddag was het tijd voor actie. We besloten naar het slavenmuseum te gaan. Je moet wel wat van de geschiedenis van het eiland weten als je er voor 5 weken woont, en de slavenhandel is natuurlijk wel een belangrijk deel. Na wat zoeken in Otrobanda redelijk snel de goede locatie gevonden. We wilden wel graag een gids voor in het museum voor wat extra info. Nou zo'n gids heb ik nog nooit gehad. Een grote Antilliaanse vrouw (met snor) wilde ons de dag van onze leven bezorgen. Ze zei dingen als: ''het is jullie rondleiding, maar jullie moeten vragen stellen en nieuwsgierig zijn en dan kan ik daarop aanpassen. Anders kan ik vannacht niet goed slapen.'' En bij elk schilderij of beeld: ''Ik wil jullie nu vragen hier komen te staan.'' Om vervolgens te zeggen als ik een beweging maakte alsof ik het niet zag: ''Kom meisje, kom dichterbij, ik ga wel weg.'' Om je vervolgens nog net niet met je neus tegen het attribuut of glas aan te drukken. Ze sloot af met: ''Ik zeg jullie geen dag, want volgend jaar komen jullie allemaal terug. Dan is het de herdenking van de afschaffing van de slavernij 450 jaar geleden.'' Nou mevrouw, voorlopig niet. Ze was de helft van de tijd ook nauwelijks te verstaan waardoor ik nog steeds niet helemaal begrijp hoe het allemaal zit. Maar het komt erop neer dat Curacao als doorvoerpost en opleidingsgebied voor slaven dienden. Ze kwamen hier aan vanuit Afrika om vervolgens naar Amerika en Suriname gebracht te worden. De meeste Antillianen hebben ook een achtergrond vanuit de slavernij en zijn daarom ook zwart van huidskleur. Op zich dus heel  interessant. We wilden daarna nog naar het strand, maar de rondleiding duurde iets langer dan gepland. Dus na een kop thee zijn we ons thuis maar gaan klaar maken voor een hapje eten.

Zaterdagochtend vroeg (7 uur!) zijn we richting de Christoffelberg vertrokken. Deze berg, wat eigenlijk een groot uitgevallen rots is, ligt in het cristoffelpark in het westen van het eiland. We kwamen rond 8 uur aan en er werd tegen ons gezegd dat het een klim was van ongeveer een uur. Het eerste deel was goed te doen en het laatste kwartier was echt  klimmen. Nou ECHT NIET dus. We moesten klimmen van het allereerste begin. En wij maar denken dat we de verkeerde route hadden. Het was in ieder geval goed dat we niet midden op de dag daar liepen, want het zweet gutste overal vandaan. Ja, ik weet het, niet echt heel charmant en fris, maar dan hebben jullie een beeld van hoe zwaar het was. Na elke 5 minuten een pauze met wat te drinken. En gelukkig vonden we halverwege een stop met veel wind. Even afkoelen dus. Dianne en ik maakten onszelf steeds wijs dat het hierna echt geen halfuur meer was. Want aan het klimmen waren we nu al! Nou dat viel even tegen, want het laatste stuk was echt vreselijk steil en smal. We waren natuurlijk niet echt voorbereid op zulke steile stukken en ik heb echt op het punt gestaan er mee op te houden (mede door mijn hoogtevreesachtige trekjes). Gelukkig heb ik besloten om er mee door te gaan want het uitzicht was zeker de moeite waard! Het was prachtig en je kon bijna het hele eiland zien vanaf de top. De tocht naar beneden was bijna nog erger dan omhoog. Onze spieren werden tot het uiterste gedreven wat resulteerde tot enorme spierpijn vandaag. Ik geef eerlijk toe dat mijn conditie en mijn spierkracht ook niet optimaal is, maar het was echt pittig. Eenmaal beneden was ik dan ook uitgeput en na een lekker ritje met de auto (op en neer en veel schudden) werd ik enorm wagenziek. Ik zat er even helemaal doorheen en mijn lichaam liet me op dat moment in de steek. We wilden nog naar andere delen van het westpunt, maar ik stortte letterlijk in. We besloten daarom maar naar de kleine knip te gaan, waar we heerlijk konden afkoelen en slapen. 's avonds ben ik ook maar vroeg naar bed gegaan. 

Vanmorgen ben ik met Hanna en Dianne naar de kerk geweest. Zij zitten in Nederland bij de Gereformeerd Vrijgemaakte gemeente en daar is hier ook een kerk van. Ik wilde graag eens kijken hoe dat hier was. De dienst komt/kwam heel erg overeen met de onze alleen zit je hier bijna buiten. De zijkanten van de kerk bestaan uit luiken die allemaal open geklapt staan. Op zich dus wel heel bijzonder en ik vond het ook speciaal hier een dienst bij te wonen. Ik denk dat ik volgende week weer ga, en ik bedacht me vanmorgen dat ik het toch wel erg fijn vind om belijdeniscatechese te gaan doen. Ik ben het geloof onderweg een beetje kwijtgeraakt en ik wil er graag weer naar op zoek. Misschien was die kerkdienst vanmorgen wel het laatste duwtje. De rest van de dag hebben we niet heel veel bijzonders gedaan. Geluncht met sea-sight en 's middags uit gerust op het strand. Morgen begint mijn één na laatste week hier op het eiland. Ik ga er dus nog maar even goed van genieten!

Ayo!