Bananen zijn niet goed voor je!

Het is al weer bijna een week geleden dat ik een blog heb geschreven dus tijd voor een nieuwe. Ik ben inmiddels al twee weken op het eiland en alles raakt al een beetje 'gewoon'. 's morgens naar stage en 's middags boodschappen halen of naar de wasserette. Koken, wassen en schoonmaken. Alle dagelijkse dingen gaan gewoon door. De weg raakt bekend en alles is steeds beter te vinden. We rijden meestal met behulp van de kaart overal zo heen. Mijn auto is helaas nog steeds niet beschikbaar. Er was een ongeluk mee gebeurd en staat nu in de garage. Ach we weten inmiddels hoe dat gaat, het kan dus nog wel even duren. 

Sinds vorige week dinsdag is er op stage nog niet veel veranderd. Het gaat zijn gangetje en ik doe wat er van me gevraagd wordt. Het blijft lastig om met de kinderen te communiceren, maar ik doe mijn best. En de meeste zijn ook snel tevreden. Zo moest ik donderdag op een jongetje passen totdat Inge er was. Ik pakte een ballon en blies hem op en liet hem weer los. Goed vermaak, want hij lag helemaal dubbel. En een meisje wat nauwelijks praat moest ook begeleiding krijgen. Er moest taal uitgelokt worden. Makkelijker gezegd dan gedaan, want ze zegt echt niets. Ik heb de oren van haar hoofd gevraagd over puzzels, school, namen, kleuren en weet ik niet wat. Ze zei gewoon niets! Zelfs toen ik haar terugbracht naar de BSO en de deur dicht zat zei ze niets. Ik klom over het hek en zei dat ze moest wachten. Het was dat ik zag dat ze stond te zwaaien en ook over het hek wilde klimmen, anders had ik haar zo laten staan. Ze riep niet even om te vragen voor hulp.

Verder heb ik van de week wat klusjes gedaan zoals het poppenhuis opruimen, files (niet rijen auto's maar documenten met gegevens van kinderen) halen en sorteren, verslagen over kinderen uitwerken en beginnen aan het uitwerken van een programma voor kinderen met ADHD. Ook nam Inge me mee naar het Savaanhuis voor de begeleiding van een jongetje, maar die kwam niet opdagen. Ook iets wat niet vreemd is. Het gebeurd zo vaak dat ouders of leerkrachten het vergeten. Wel vervelend, want je hele ochtend is er wel door verdwenen.

Donderdag was de laatste dag van de andere stagiaire Lisa. Het was dus een beetje een speciale dag met sushi als lunch. Ik had de opdracht gekregen de tafel leuk aan te kleden en Lisa weg te houden uit de algemene ruimte. Lisa moest voor de laatste keer begeleiding geven aan de meervoudige gehandicapte jongen en dat deed ze deze keer alleen, zodat ze goed afscheid kon nemen. Ik kon mooi in de tussentijd de tafel dekken. Toen de jongen weg was hebben we met z'n vijven sushi gegeten. Lekker hoor! 's middags moesten Lisa en ik nog de begeleiding doen van de jongen met Autisme. Als afscheid gingen we wat drinken bij de déli france. Dat wilde hij graag, en hij vond het leuk als ik ook mee ging. Om me beter te leren kennen. Het was dus een gezellig dagje. Lisa zie ik aankomende dinsdag nog een keertje, want dan is ze piet bij het sinterklaasfeest. Ik heb wel al heel lief van haar een cadeautje gekregen, als succeswensing voor de komende weken. Ik denk dat ik haar nog wel een beetje ga missen. Zij was degene met ervaring en ik kon haar alles vragen als ik ergens tegenaan liep. Ik denk wel dat het me nu ook gaat lukken, maar de steun van iemand die in hetzelfde schuitje zat was wel fijn soms.

Voor de rest heb ik deze week in de avonduren gewerkt aan het beleid van de kinderopvang voor Thamara. Ook zijn we nog een middagje naar het strand geweest in Jan Thiel en woensdagavond hebben we nog een drankje gedaan bij, jawel, Cabana. Vrijdag was onze eerste dag weekend. Hanna, Dianne en ik zijn naar Klein Curacao geweest. Esmee gaat later nog een keer met haar vader. We gingen met de boot vanuit de Caracasbaai richting het onbewoonde eiland. Een twee uur durende tocht langs de zuid-oostkust van Curacao en daarna de zee over richting Klein Curacao. Het was maar goed dat ik mijn reistabletje in had genomen, want het ging behoorlijk heen en weer en op en neer. Voor mensen zoals ik niet echt prettig. De mannen van de boot waren allemaal stoere zeemannen met tattoo's en sigaretten en gedroegen zich alsof ze het al jaren deden. Ze gaven ons wel heel aardig een handje als hulp om in het bootje richting wal te stappen. Want je kon met de grote boot niet helemaal op het eiland komen. Je kon ook naar de kust zwemmen, maar we hadden wat tassen mee. Dus Dianne en ik besloten maar gewoon met de boot te gaan. Het eiland stelt in wezen niet zoveel voor. Je kunt van de ene kant de zee aan de andere kant zien liggen. Er staan wat verlaten hutjes, een vuurtoren en een shipswreck. Oh en wat hagendissen en grote krabben. That's all. Onze boot had nog een gebouw met omheining en overkapping op het eiland staan. Daaronder was ook de BBQ. Heel handig, want het heeft nog zeker een uur een flinke bui geregend. Gelukkig was dat tijdens de BBQ en hadden we daarvoor al bijna twee uur kunnen genieten van goed weer. We zijn dus aardig verkleurd (lees lichtelijk verbrand) en hebben kunnen snorkelen met allerlei vissen en zeeschildpadden! Ze waren niet heel groot, maar wel mooi en een hele toffe ervaring! Helaas kwamen na de regen ineens overal zandvliegjes te voorschijn die heel gemeen staken. Hierdoor zit ik nu onder de kleine bultjes. En die jeuken als een gek. Maar dat hebben we er maar voor over. Het was voor de rest prachtig weer en we hebben vooral gezwommen in het prachtige blauwe water. Ook was er de bananenboot. Voor het eerst van mijn leven op zo'n ding gezeten. En gelijk ook voor het laatst, want ik heb er trauma's aan overgehouden. De man (een neger met hele witte tanden die hij steeds bloot grijnsde) die de boot ervoor bestuurde was nogal een sensatie zoekende man. Hij vond het leuk om de vreemste capriolen uit te halen en je vervolgens van de banaan te laten storten op de ongelukkigste plekken. De eerste keer was nog leuk, maar de tweede keer had ik nooit meer moeten doen. Hanna en ik wilden graag nog op de foto op de banaan. Nou dat hebben we geweten. We zijn met dat ding helemaal de zee opgevaren en zagen het eiland achter ons verdwijnen. Het water werd steeds donkerder en de golven hoger. En ik scheet echt zeven kleuren. En hij vond het vervolgens nog leuk ook om ons daar van dat ding te laten vallen. Mijn bikini dreef ergens halverwege en in mijn neus zat lekker vol zout water. Vervolgens riep de neger nog even leuk dat we op moesten passen voor haaien. Nou je wil niet weten hoe snel ik weer op dat ding zat. Gelukkig vaarde hij daarna terug naar het eiland waar we er vervolgens nog een keer afgedumpt werden. Nooit meer dus. Voor de rest was het een wel een hele toffe dag hoor!

Gisteren zijn we naar de grote knip geweest. Het water was daar nog bijna blauwer dan bij Klein Curacao. Ik heb er heerlijk een boekje gelezen en nog wat gesnorkeld. Lekker relaxt dus. We zijn 's avonds wat gaan eten bij een pizzaria en daarna zijn we ook nog wat gaan drinken bij Zanzibar. Vandaag zijn we naar de Flamingo's gaan kijken (in het wild) bij st. Willibrodus. En zijn we nog naar Cas Abao geweest. Dat is een mooi strand waar we heerlijk hebben liggen slapen. Nu schrijf ik mijn blog en moeten we nog wat dingen voorbereiden voor morgen. Morgen mag ik voor het eerst de meervoudig gehandicapte jongen alleen begeleiding geven. Ik ben heel erg benieuwd hoe het gaat zijn en stiekem ben ik ook wel een beetje nerveus. Maar ik denk dat het helemaal goed komt. Nu ga ik nog even mijn boek lezen en lekker op tijd naar bed. Want morgen begint er weer een week vol nieuwe indrukken en ervaringen!

Ayoo!