Een hele warme kerst gewenst!

Nou, het einde is in zicht. De laatste week en de laatste dagen stage zijn begonnen. Ik zal voor jullie nog een verhaal schrijven over de één na laatste week. Te beginnen bij maandag uiteraard. 

Eigenlijk kan ik niet veel meer vertellen dan normaal. Weer de gewone begeleiding gegeven aan dezelfde kinderen en allerlei klusjes erbij gedaan. Het enige verschil was dat ik maandag al begon met voorbereidingen voor de kerstdiners die op het programma stonden. Het eerste zou donderdagavond plaats vinden. Er moesten 10 kilo aardappels worden geschild, 40 pannenkoeken gebakken, kalkoenfilets gebraden, salades gemaakt, sausjes en jus bereid en ijs gehaald. Dus maandag boodschappen halen, en beginnen met de kalkoenfilets te bereiden. Het voorgerecht had Inge dat weekend al gemaakt en in de vriezer gezet. De rest van de week bestond elke vrije minuut uit het schillen en snijden van aardappels (ik kan geen aardappel meer zien) en het beplakken van potjes voor de kaarsjes. Gelukkig had ik ook nog kinderen in therapie en die konden me mooi helpen (bij het beplakken van de potjes dan). Het menu zag er als volgt uit:

Voorgerecht: Bloemkoolcake met stronkjes broccoli als een soort bomen in de cake met tomatensaus 

Hoofdgerecht: Kalkoenfilet met vleesjus, gegratineerde aardappels en een salade van komkommer en tomaat.

Nagerecht: Pannenkoeken met ijs en slagroom

Het klinkt misschien niet heel spectaculair, maar voor de kinderen was en is het heerlijk en ook erg bijzonder. Ik had samen met S. (de jongen met autisme) alles mooi versierd en opgedekt. Kersbomen met lichtjes, slingers en kerststerren, mooie tafelkleden, lampjes op de porch en in de bomen, kaarsjes en kerstmuziek. Het ging niet helemaal zonder slag of stoot want de kerstboom is nog omgevallen (gelukkig zonder kerstballen en piek) en de lampjes zaten in de knoop. En S. vindt van zichzelf dat hij alles heel erg goed kan, dus wil alles zelf doen. Want ''ik ben ontzettend goed in kerstbomen versieren'' of ''ik hou van muziek en heb een hele goede smaak, dus ik regel de muziek wel''. En als ik dan zei dat ik het wel zou regelen, omdat hij zijn andere taak nog niet af had dan ging hij net zolang zitten mokken of zich ermee bemoeien totdat ik heel streng moest zijn. Heel vervelend soms. 

Die donderdagavond zou ik tot half 8 's avonds op stage blijven om Inge en Adrie (de schoonmaakster, die nu in de keuken stond) te helpen bij het opdienen en klaarmaken van het diner. Het was erg geslaagd en de jongens die donderdag hun kerstdiner hadden genoten ervan. Vooral van het eten, want je had het bord bij de ene nog niet neer gezet of de andere had het al weer op. Deze jongens zijn allemaal zwaarder geestelijk gehandicapt en snappen het principe van wachten op de ander niet. Het was daarom wel hard lopen soms, want we wilden natuurlijk niet dat ze allemaal apart zouden eten. Dus alle borden moesten tegelijk geserveerd worden. Maar al met al was het een leuke avond waarbij mijn horeca ervaring nog van pas kwam. Vanavond is er weer een diner en vrijdagmorgen ook. Ik heb vandaag helpen voorbereiden, maar gelukkig was dat niet meer zoveel werk. Het meeste moest alleen klaar gezet en het eten alleen nog opgewarmd.

Woensdag zijn we voor de verjaardag van Marjolein gaan stappen en karako-en in het TMF café. Dat was gezellig. Alleen heeft Hanna sinds vorige week dinsdag een ontstoken pees in haar enkel. Ze heeft een week op krukken moeten lopen. Voor in een café natuurlijk niet erg handig. Ook later, op het strand was het nog wel behelpen. Met veel gesjor en gehijs kregen we haar gelukkig wel het water in steeds. Want afkoelen is ook met een handicap een noodzaak hier. De bijnamen voor haar waren natuurlijk ook al snel verzonnen. Manke(poot) en hendi keppy werden veel gebruikt. De handicap werkte ook wel eens in ons voordeel, maar dat vertel ik later. Eerst vrijdag. Eigenlijk was het een rustige dag. Ik ging 's morgens met Thamara overleggen in het McCafé met een koffie en een hot chocolate en de meiden moesten nog evalueren voor hun onderzoek. 's Middags heerlijk bij Jan Thiel gelegen en 's avonds langs een hele leuke kerstmarkt op de marinebasis hier. Ik vind het nog steeds gek al die kerstversiering en dan zelf in je zomerjurk er tussendoor te lopen. Desondanks was het heel gezellig en zijn we nog op de foto geweest met de kerstman. Hohoho Bon Pasku en Feliz Aña! Daarna nog uit eten als afsluiter van de week en ook nog een beetje voor de verjaardag van Marjolein. 

We hadden gelukkig nog niet heel veel wilde plannen voor het weekend, want met de voet van Hanna was het niet echt mogelijk veel geks te doen. Dus zijn we een hele dag naar de Daaibooibaai geweest richting het westpunt. Ik reed dit keer maar met in mijn hoofd de gedachte aan de vorige keer dat het mis ging. Overigens, ik heb dus heel lang steeds de deur niet open kunnen krijgen waardoor dan iemand anders de passagiersdeur open moest doen om vervolgens via binnenuit de deur voor mij open te doen. Heel genant. Ik ben natuurlijk gewoon gewend aan een slot dat ik van een afstand kan openen. Nou wij kunnen bij deze auto niet eens de achterbak open doen van buitenaf. Hierdoor moeten we de achterbank loshalen om de tassen achterin te kunnen schuiven. De man van de auto merkte op dat dat niet de bedoeling was. Nee dat snapten wij ook wel, maar dan moet u maar eens met die sleutel op de proppen komen! Ook zijn ze van de week de radio komen 'repareren'. Inmiddels hebben we helemaal geen radio meer en ook geen boxen. En één achterdeur gaat niet open, waardoor er altijd één iemand zich de auto in moet wringen. Keihandig. Ach ja, hij rijdt. Bij de Daaibooibaai waren er allemaal hele behulpzame en optimistische mensen. Niet dus.. Hanna werd maar ondervraagd wat ze gedaan had en wat ze het beste er mee kon doen (veel ijs en waterschoenen). Rustig zwemmen en liggen was er niet bij. Ook was er een man die zei dat het minimaal 3 weken kon duren voordat de ontsteking over was. Lekker optimistisch meneer, bedankt! Goed bedoeld maar wel irritant. 's Avonds wilde we eten bij de Zanzibar, maar daar was het heel erg druk. We konden wel snel wraps eten, dus hebben we dat gedaan zitten op een strandbed. Daarna nog een dansje gedaan. Er was een reggeabandje bij Zanzibar. Rond een uur of 11 stroomde het leeg en we besloten nog verder te gaan. Helaas kwam daar snel een eind aan, want de auto van Anne en Marjolein kreeg een klapband. We hebben 1,5 uur op een soort van ANWB zitten wachten. Na deze 1,5 uur hebben we besloten om maar naar huis te gaan. Het was inmiddels al tegen 1en en de volgende morgen wilden Dianne en ik nog naar de kerk. Het stomste was dat we inmiddels al drie keer naar die ANWB hadden gebeld. Maar er was iets niet doorgegeven. ARRGHH hoe langzaam kan het gaan. Zoveel kan er toch niet mis gaan als er een melding wordt gemaakt? Helaas was dit het ongelukkige einde van de avond. De meiden zijn gelukkig wel thuis gekomen, maar de volgende dag bleek ook de reserveband lek. Echt top dus. 

Zondag weer naar de kerk geweest. Daarna hadden we (ik voornamelijk) zin in een bak thee. Ik heb hier nog bijna geen thee gedronken en normaal drink ik dit elke dag. Ik mis het dus heel erg! En er stond ook nog eens lekker taart, dus we hebben het gelijk maar gecombineerd tot een uitgebreid 'ontbijt'. 's Middags zijn we naar het Seaquarium geweest hier om de hoek. Hierbij zit ook de Dolphin Acadamy. Hier worden dolfijnen getraind en geven ze ook shows. Het was een leuke middag in een toch wel klein Seaquarium. De dieren hebben niet echt heel veel ruimte. Wel heb ik haaien eten mogen geven en mogen aaien en heb ik een kus gekregen van een Dolfijn. Echt heel leuk! We hadden bij de dolfijnenshow nog een beetje voorrang, omdat Hanna in de rolstoel mee gevoerd werd. Hierdoor zaten we op een goede plek. De bewaker heeft ons achter het hekwerk geloosd. De show was trouwens niet superbijzonder, maar de locatie wel. De bassins van de dolfijnen grenzen namelijk aan de oceaan. Dus je kunt oneindig ver kijken. Dat is wel echt heel gaaf! Ik zal foto's bij voegen voor een beeld. Verder zijn we ook gisteravond nog even weg geweest naar het bekendste feestje op Curacao dat elke zondag op Mambo Beach is, Wet and Wild. Het was gezellig, maar ik ben niet al te laat naar bed gegaan. Vandaag moest ik natuurlijk weer gewoon naar stage. 

Nog één weekje en dan zit dit avontuur er weer op. Echt heel gek om te bedenken dat het al weer bijna voorbij is. Ik ga de stranden, het lekkere weer, de mensen, de mooie plekken en de kinderen heel erg missen. Misschien zelfs de vreselijke houten bank, de koude douche, de wc die geen papier doorspoelt, het vastplakken van je kleren aan je lijf en heeeel misschien ook de kakkerlakken en de muggen. Maar die laatste twee denk ik eerlijk gezegd niet. Het komt er op neer dat ik nu al graag terug wil. En dat gaat vast een zeker een keer gebeuren. En voor het geval de meiden (Hanna, Dianne en Esmee en ook Anne en Marjolein) dit lezen: ik wil jullie alvast bedanken voor de hele toffe tijd en de lol die we hebben gehad. Zonder jullie had ik het niet zo leuk en gezellig gehad. Ik denk dat ik jullie aanwezigheid (hele dagen maar op elkaars lip, vreselijk.. :p) ook wel ga missen hoor! We sluiten het van de week nog een keer goed af.

Voor nu weer even genoeg sentimenteel gedoe. Ik ga weer even verder met het beleid voor Thamara. Ik zal proberen voordat ik vertrek nog even mijn laatste belevenissen op te schrijven. Dus tot dan!